BenMelek
New member
Her iki teorinin de yararları var ve her ikisinin de çekiciliği var: Biz güzel, çok yönlü hikayeleri severiz. Bunların hiçbiri sorunu tam olarak açıklamıyor. Sonuçta Almanya'nın on yıl önceki kadar iyi oyuncusu olmayabilir ama hâlâ çok sayıda iyi oyuncu var. Uluslararası futboldaki takımlar için yönetim düzeyinde net bir stratejik vizyon önemli olsaydı, İtalya'nın dört Dünya Kupası olmazdı.
Ancak birbirini izleyen Alman antrenörlerin ve bazıları yaşlı, bazıları genç, bazıları yaratıcı, bazıları çalışkan düzinelerce oyuncunun sorunun kökenine inmedeki başarısızlığı göz önüne alındığında, sorunun muhtemelen yapısal olduğu giderek daha açık görünüyor. Uzun zamandır güçlü olan Almanya'nın sisteminin artık zayıf olup olmadığını düşünmeye değer.
İlk kez Rangnick, Klopp ve diğerleriyle moda olan vurmalı, son derece dinamik tarz artık Bundesliga'da standart haline geldi. Bütün Alman oyuncular böyle yetiştiriliyor. Ancak durum karmaşıktır: Her takım kendi acil stratejilerini geliştirmek ve bunları kendi ihtiyaçlarına ve kaynaklarına uyarlamak için yüzlerce saat harcayacaktır.
Ancak uluslararası futbolda bunun için yeterli zaman yok; Bu nedenle, uluslararası oyun kulüp oyunlarına göre daha az karmaşık, daha az akıcı olma eğilimindedir ve bazen daha az karmaşık görünmektedir. Aynı zamanda, oyunculara çocukluklarından beri her yaz sadece birkaç hafta boyunca öğretilen alışkanlıkları değiştirmelerini istemek muhtemelen başarısız olacaktır.
Ve böylece Almanya kendini bir ikilemde buluyor: Dengesiz ama yetenekli, bildiği şeyi yapamayan ama aynı zamanda başka hiçbir şey de yapamayan, önceki nesillerin yüksek beklentilerini karşılamakla görevli bir takım.
Ancak birbirini izleyen Alman antrenörlerin ve bazıları yaşlı, bazıları genç, bazıları yaratıcı, bazıları çalışkan düzinelerce oyuncunun sorunun kökenine inmedeki başarısızlığı göz önüne alındığında, sorunun muhtemelen yapısal olduğu giderek daha açık görünüyor. Uzun zamandır güçlü olan Almanya'nın sisteminin artık zayıf olup olmadığını düşünmeye değer.
İlk kez Rangnick, Klopp ve diğerleriyle moda olan vurmalı, son derece dinamik tarz artık Bundesliga'da standart haline geldi. Bütün Alman oyuncular böyle yetiştiriliyor. Ancak durum karmaşıktır: Her takım kendi acil stratejilerini geliştirmek ve bunları kendi ihtiyaçlarına ve kaynaklarına uyarlamak için yüzlerce saat harcayacaktır.
Ancak uluslararası futbolda bunun için yeterli zaman yok; Bu nedenle, uluslararası oyun kulüp oyunlarına göre daha az karmaşık, daha az akıcı olma eğilimindedir ve bazen daha az karmaşık görünmektedir. Aynı zamanda, oyunculara çocukluklarından beri her yaz sadece birkaç hafta boyunca öğretilen alışkanlıkları değiştirmelerini istemek muhtemelen başarısız olacaktır.
Ve böylece Almanya kendini bir ikilemde buluyor: Dengesiz ama yetenekli, bildiği şeyi yapamayan ama aynı zamanda başka hiçbir şey de yapamayan, önceki nesillerin yüksek beklentilerini karşılamakla görevli bir takım.