İzmirliEfe
New member
Kaan Polat CÜREKLİBATIR
İstanbul, 80’li yıllar: yaz akşamüzeri, çabucak hemen Levent’in ‘yeşil tepelerinde’ mahallenin çocuklarıyla buluşabiliyor; konutumuzdan yalnızca birkaç metre uzaklıkta, iki kale direğinden ibaret, çıplak bir alanda top oynayabiliyoruz: Ben, Murat ağabeyim ve babam! Ne teknik var, ne de taktik; en büyük motivasyon unsurumuz, babamın yüreklendiren bağırışları; o sayede kuvvetli ekiplere açık açık baş tutabiliyorduk!
Nasıl baş tutmayalım? ‘Devasa’ bir gölge kıpkızıl üzerimize devrilmiş, giysisi kuşamı, son derece sade; siyah spor eşofmanlarıyla, alana inmiş; tok sesi, üzerimizdeki havayı tümden değiştiriyordu. Hatırlamamak elde mi? Zihnime sözü sözüne şu sözleri kaydetmişti. ‘’ …Mutlaka gayret etmeli, müşahede yapmalı…’’
Babamın ‘başarı stratejisi’!..
Babamın, hayatta düzgün bir insan olabilmek için, güzel bir kadro oyuncusu olabilmek için zorunlu bulduğu şeyler vardır. Onlar şayet olmazsa insanın hayatta başarılı olamayacağını düşünür. Bu, onun formasyonunun ‘mücadele’ insanı olmasından ileri gelir. Onun gözünde bir insan iki ana temel üzerinde başarılı olur. Birisi çabadır, birisi müşahededir.
Uğraş, beşerde ikinci tabiat halinde olmalıdır. Yani düştüğünde kalkmalıdır. Mücadeleci olması lazımdır. Ancak yetmez. Çaba insanı bir yere kadar gdolayır, daha sonrasında bir müşahede lazımdır. Müşahede, bir platform oluşturur. Bu platform insanın müşahede platformdur; ortasında yaşanılan toplumu ve periyodun insanını mümkün mertebe kavrayabilmek, bu sayede tarihi misyonunun şuurunda bir insan olabilmek!
Demek ki, bir insan başarılı olabilmek için kesinlikle çaba azmine sahip olmalı, zorluklardan yılmamalı, her düştüğünde ayağa kalkmalı; tıpkı vakitte gözlemci olmalıdır.
Futbolda da güzel bir oyuncu olabilmenin püf noktası burasıdır. Uğraş etmek ve oyun idrakini âlâ kavrayabilmek; muvaffakiyetin ‘eğer olmazsa olmaz’ unsurları!
Bu ‘mücadele azmini’ ve ‘oyun idrakini’, küçük yaşta babamdan öğrenmiştim.
Haydi o yılların hafızamda kalan anlarını, babamın futbol halini bir yoklayalım. Motamot hatırımdadır.
Nerede babam, orada mücadele!..
Sonlandığında, halı alanda, top geçer adam geçemezdi. Yenilgiyi de asla kabul etmezdi. ‘Bir adamın karakteri, alanda verdiği uğraşla muhakkak olur.’’ kederi. Koşmaya çaba etmeye beni ve Murat’ı teşvik ederdi.
Baştan aşağı hamasetti.
Saha ortasında hayatta olduğu üzere daima uğraş ettiğini gördüm. Futbol yeteneği, sanat yeteneği kadar uygun değildi, teknik değildi, taktik bilgisi yoktu tahminen ancak daima uğraş ederdi.
Rakiplerinin endişeli düşüydü. Defansta oynar, rakip çalım atmaya kalktığında karate refleksiyle adamı yere indirirdi. Rakip babama sevgi ve hürmetinden hiç itiraz etmezdi. Babam bir daha de mahcup olur, yüzünde yavaşça bir tebessüm, rakip oyuncunun elinden meblağ, ayağa kaldırırdı.
Ne öğrendiysem ondan öğrendim. Kendi başarından fazlaca, grubun muvaffakiyetini düşünmeyi, gruba aidiyet hissiyle hareket etmemi öğütlerdi.
‘Her türlü sıfat ve unvanlardan uzak, ayakların yere sağlam basmalı, yalnızca kendine karşı sorumlu değil, alanda arkadaşlarına karşı da sorumlusun .’’ kederi.
Teknik, taktik idmanı değil, kişilik ve karakter idmanı yaptırıyordu.
Bahçe işlerini fazlaca sever, domatesini, biberini kendi yetiştirirdi. Bahçeyi ben sulardım.
Bir gün, ‘’Kaan, bahçede kaç kavak ağacı var?’’ diye sordu. Bilemedim. Utanmıştım.
Ancak o bakmayı, görmeyi öğretiyordu.
Avrupa Şampiyonası’na gelince…
Avrupa Şampiyonası’nın, yarı final maçları oldukça tempolu geçti;en çokta dikkatimi ne çekti biliyor musunuz; fizik gücü ve oyun idraki gelişmiş ekiplerin, sonuçları da kolay alması!
Farkındaysanız, bizim ulusal grubumuz, yüksek tempoda oynanan maçların hiç birisini , başından sonuna tıpkı dirilikte götüremedi! En yeterli oyuncularımızın bile vakit zaman oyundan ‘kaybolduğunu’, yani ‘ dinlendiğini’ kim inkar edebilir? Günümüzde bile, kadrolarımızın birden fazla, milletlerarası turnuvalarda maçları, ‘fizik güç’ yetersizliğinden kaybetmiyor mu?
İstanbul, 80’li yıllar: yaz akşamüzeri, çabucak hemen Levent’in ‘yeşil tepelerinde’ mahallenin çocuklarıyla buluşabiliyor; konutumuzdan yalnızca birkaç metre uzaklıkta, iki kale direğinden ibaret, çıplak bir alanda top oynayabiliyoruz: Ben, Murat ağabeyim ve babam! Ne teknik var, ne de taktik; en büyük motivasyon unsurumuz, babamın yüreklendiren bağırışları; o sayede kuvvetli ekiplere açık açık baş tutabiliyorduk!
Nasıl baş tutmayalım? ‘Devasa’ bir gölge kıpkızıl üzerimize devrilmiş, giysisi kuşamı, son derece sade; siyah spor eşofmanlarıyla, alana inmiş; tok sesi, üzerimizdeki havayı tümden değiştiriyordu. Hatırlamamak elde mi? Zihnime sözü sözüne şu sözleri kaydetmişti. ‘’ …Mutlaka gayret etmeli, müşahede yapmalı…’’
Babamın ‘başarı stratejisi’!..
Babamın, hayatta düzgün bir insan olabilmek için, güzel bir kadro oyuncusu olabilmek için zorunlu bulduğu şeyler vardır. Onlar şayet olmazsa insanın hayatta başarılı olamayacağını düşünür. Bu, onun formasyonunun ‘mücadele’ insanı olmasından ileri gelir. Onun gözünde bir insan iki ana temel üzerinde başarılı olur. Birisi çabadır, birisi müşahededir.
Uğraş, beşerde ikinci tabiat halinde olmalıdır. Yani düştüğünde kalkmalıdır. Mücadeleci olması lazımdır. Ancak yetmez. Çaba insanı bir yere kadar gdolayır, daha sonrasında bir müşahede lazımdır. Müşahede, bir platform oluşturur. Bu platform insanın müşahede platformdur; ortasında yaşanılan toplumu ve periyodun insanını mümkün mertebe kavrayabilmek, bu sayede tarihi misyonunun şuurunda bir insan olabilmek!
Demek ki, bir insan başarılı olabilmek için kesinlikle çaba azmine sahip olmalı, zorluklardan yılmamalı, her düştüğünde ayağa kalkmalı; tıpkı vakitte gözlemci olmalıdır.
Futbolda da güzel bir oyuncu olabilmenin püf noktası burasıdır. Uğraş etmek ve oyun idrakini âlâ kavrayabilmek; muvaffakiyetin ‘eğer olmazsa olmaz’ unsurları!
Bu ‘mücadele azmini’ ve ‘oyun idrakini’, küçük yaşta babamdan öğrenmiştim.
Haydi o yılların hafızamda kalan anlarını, babamın futbol halini bir yoklayalım. Motamot hatırımdadır.
Nerede babam, orada mücadele!..
Sonlandığında, halı alanda, top geçer adam geçemezdi. Yenilgiyi de asla kabul etmezdi. ‘Bir adamın karakteri, alanda verdiği uğraşla muhakkak olur.’’ kederi. Koşmaya çaba etmeye beni ve Murat’ı teşvik ederdi.
Baştan aşağı hamasetti.
Saha ortasında hayatta olduğu üzere daima uğraş ettiğini gördüm. Futbol yeteneği, sanat yeteneği kadar uygun değildi, teknik değildi, taktik bilgisi yoktu tahminen ancak daima uğraş ederdi.
Rakiplerinin endişeli düşüydü. Defansta oynar, rakip çalım atmaya kalktığında karate refleksiyle adamı yere indirirdi. Rakip babama sevgi ve hürmetinden hiç itiraz etmezdi. Babam bir daha de mahcup olur, yüzünde yavaşça bir tebessüm, rakip oyuncunun elinden meblağ, ayağa kaldırırdı.
Ne öğrendiysem ondan öğrendim. Kendi başarından fazlaca, grubun muvaffakiyetini düşünmeyi, gruba aidiyet hissiyle hareket etmemi öğütlerdi.
‘Her türlü sıfat ve unvanlardan uzak, ayakların yere sağlam basmalı, yalnızca kendine karşı sorumlu değil, alanda arkadaşlarına karşı da sorumlusun .’’ kederi.
Teknik, taktik idmanı değil, kişilik ve karakter idmanı yaptırıyordu.
Bahçe işlerini fazlaca sever, domatesini, biberini kendi yetiştirirdi. Bahçeyi ben sulardım.
Bir gün, ‘’Kaan, bahçede kaç kavak ağacı var?’’ diye sordu. Bilemedim. Utanmıştım.
Ancak o bakmayı, görmeyi öğretiyordu.
Avrupa Şampiyonası’na gelince…
Avrupa Şampiyonası’nın, yarı final maçları oldukça tempolu geçti;en çokta dikkatimi ne çekti biliyor musunuz; fizik gücü ve oyun idraki gelişmiş ekiplerin, sonuçları da kolay alması!
Farkındaysanız, bizim ulusal grubumuz, yüksek tempoda oynanan maçların hiç birisini , başından sonuna tıpkı dirilikte götüremedi! En yeterli oyuncularımızın bile vakit zaman oyundan ‘kaybolduğunu’, yani ‘ dinlendiğini’ kim inkar edebilir? Günümüzde bile, kadrolarımızın birden fazla, milletlerarası turnuvalarda maçları, ‘fizik güç’ yetersizliğinden kaybetmiyor mu?